یادم باشد، به دل کوزه ی آب ، که بدان سنگ شکست، بستی از روی محبت بزنم!! تا اگر آب در آن سینه ی پاکش ریزند آبرویش نرود

یادم باشد، فردا ،حتما" ناز گُل را بکَشم، حق به شب بو بدهم، چوبدستی به تَن خسته ی گُل هدیه دهم

حوض را آب کنم و دعایی به تن خسته ی این باغ نجیب

و نخندم دیگر به تَرکهای دل هر گلدان!!

و به انگشت نخی خواهم بست تا فراموش نگردد فردا

زندگی شیرین است ، زندگی باید کرد و بدانم که شبی خواهم رفت

و شبی هست که نباشد پس آن فردایی....