باید در کنار رنگ و روی حسینی رنگ و بوی حسینی هم داشته باشیم. حسینی بودن تنها به سیاه پوش شدن و به سر و سینه کوبیدن و حنجره دریدن نیست، به حق نا حق شده را به صاحبش برگرداندن و اشکی پاک کردن و مرهم دل ریش بودن است.

باید درک کنی که آرمانهای حسین چه بود. چرا حجش را نیمه کاره رها کرد و با اهلبیتش آهنگ کربلا نمود؟ چرا علی اصغر را به قربانگاه برد و علی اکبر را فدا کرد و از قاسم و عباس گذشت و بهترین هایش را برای بهترین فدا کرد؟

در محرم سال 61 حسین بیشتر از آب تشنه ی لبیک بود و اکنون بیش از سیاه پوشی و نوحه سرایی تشنه ی زنده کردن آرمانش است.هل من ناصر ینصرنی حسین ،یاری دین خداست، پس همنوا با حسین فاطمه می گوییم هیهات من الذله . به امید آنکه حسینی شویم و حسینی بمانیم.