تو ماهی و من، ماهی این برکه ی کاشی

اندوه بزرگیست، زمانی که نباشی

آه از نفسِ پاک  تو و صبح نِشابور

از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار

فیروزه و الماس به آفاق بپاشی

ای باد سبکسار مرا بگذر و بگذار

هشدار که آرامش ما را نخراشی 

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم

اندوه بزرگیست چه باشی ،چه نباشی