خورشید و ماه و ستارگان تا بدانجا که حافظه‏ شان یارى می کند

به تو سلام میگفته اند.

نرگس‎ها اولین رکوع حیات را بر آستان تو کرده‏ اند.

موج‎ها از ازل سر بر ساحل رسالت تو می ساییده‏ اند.

سرسخت‎ ‎ها، نام تو را هر پگاه فریاد می کرده‏ اند

پیغمبران و رسولان همه در کلاس تو درس رسالت می خوانده‏ اند.

سرو و صنوبران مدام راستاى قامت تو را تداعى می کرده‏ اند.

بلبلان و قناریان هر چه یاد دارند، همیشه مدح تو می گفته‏ اند.

گل‎هاى محمدى همه با نام تو پر می گشوده ‏اند.

قطرات باران، اندیشه حیات را وام از تو می گرفته اند.

بنفشه‏ هاى جان باخته و دل افروخته همیشه در صفحه ی سینه سوخته

خویش تصویر روشنى از تو میبافته‏ اند.

در حافظه ی جویبارها، جز تکرار نام تو هیچ نیست.

شبنم‏ ها هر چه به خاطر دارند بر تو درود می فرستاده‏ اند.

پیش از تو را، کسى به یاد ندارد.

موجودات هر چه به گذشته‏ ها می نگرند، هر چه در خورجین سوابق خویش

جستجو می کنند، هر چه زمین ماضى را میکاوند، هر چه نگاه در زوایاى حافظه

می گردانند، جز تو هیچ نمی بینند.

هستى، طفیل آمدن توست.

چنین نبود که خداوند تو را براى هستى خلق کند.

هستى به افتخار تو آمد.

تو براى عالم نیامدى، عالم براى تو آمد.

مگر نه خداوند، تو را پیش از همه، از نور خویش آفرید و

جهان از کرشمه ی چشم تو موجود شد؟

مگر نه افلاک در التهاب غمزه ی نگاه تو پدید آمد؟

مگر نه تو مقصود بودى و ماسوا به تبع ؟

آن گنج مخفى که خداوند بود و دوست داشت که یافته شود

مگر به آفرینش تو یافته نمی شد؟

مگر تو برترین شناساى پروردگار خویش نبودى؟

چه کسى می توانست بیاید که او را بهتر از تو دریابد؟

مگر بناى آفرینش بر عبادت نبود؟

مگر تو عابدترین بنده ی خدا نبودى؟

مگر با خلق تو آن غایت به تحقق نمی نشست؟

مگر با آغاز تو، کار آفرینش پایان نمی گرفت؟

آرى، تو همه بودى و با آمدن تو انگیزه‏ اى براى خلقت دیگران نبود .

آرى، ولى، تو «رحمة للعالمین» بودى.

و در «رحمة للعالمین» بودن تو همین بس که عالم و آدم از نور تو آفریده شد

و وام حیات از تو گرفت با آن که تو خلق کامل و کاملترین خلق بودى.

خداوند فرمود که نه فقط خلایق و افلاک را که بهشت و جهنم را حتى به

خاطر تو می آفرینم. بهشت را محض یاران تو و جهنم را براى مخالفان تو.

 ملائک تا ابد مأمور صلوات بر تو شده‏ اند.

آری به راستی تو محمدی ، احمدی، سرمدی ، تو رحمة للعالمینی