اختلال رت که به نام سندرم رت نیز خوانده می شود اولین بار توسط دکتر

آندریاس رت  اتریشی در سال 1966 توصیف شد. این سندرم بطورجهش

ژنی در دختران دیده می شود. بروز این سندرم  1 در 10000 یا 1 در 15000

تولد کودک زنده است.

نخستین علامت آن از بین رفتن توانایی و قدرت ماهیچه هاست.

در کودکان با سندرم رت در (( 6 تا 18 )) ماه ابتدایی زندگی نمو بطور طبیعی

انجام می شود ولی به تدریج والدین متوجه یک سری تغییرات در رفتار کودک

و پسرفت در توانایی های حرکتی مثل راه رفتن یا حرکات بدن می شوند . این

تغییرات با از دست دادن توانایی های گفتاری و استدلالی و استفاده از دست

همراه می شود.

تکرار حرکات یا ژستهای بدون معنی نشانه بسیار مهم تشخیصی سندرم رت

محسوب می شود این حالات بدنی  بطور تیپیک مشتمل بر فشردن دستها یا

حالت شستشوی دستها می باشد .

تشخیص و خصوصیات بالینی سندرم رت:

وجود همه موارد زیر

1-  رشد و نمو  نرمال در حوالی تولد و پیش از تولد

2-  نمو حرکتی روانی (سایکوموتور) نرمال در خلال 5 ماه اول زندگی

3-  دور سر نرمال در زمان تولد

 وجود حالات زیر بعد از دوره نرمال رشد و نمو

1-  کاهش رشد سر در سنین بین 5 تا 48 ماهگی

2-  از دست دادن مهارتهای حرکتی کسب شده پیشین بین سنین 5 تا 30

ماهگی  و اضافه شدن حرکات کلیشه ای  مثل فشردن دستها یا شستشوی

دستها

3- از دست دادن توانایی  ایجاد روابط اجتماعی در اوایل دوره بیماری، گرچه

متعاقبا" اینگونه روابط بهتر خواهند شد.

4-  بروز ضعف در توانایی تنظیم حرکات مرتبط با راه رفتن و حرکات تنه

5-  نقص شدید در نمو گفتار بیانی و دریافتی  با عقب ماندگی روانی حرکتی 

درمان :
همانند اختلال اوتیسم هنوز درمانی برای این بیماری یافت نشده است.

پیش آگهی آن دقیقاً معلوم نیست ولی آنهایی که بزرگسالی می رسند در

سطح شناختی و اجتماعی معادل سال اول عمر باقی می مانند.

اما پیشنهاداتی می توان داشت:

 1-دارو درمانی: جهت تشنج ها یا تعادل حرکتی یا تنفس

 2-درمان فیزیکی: مثل فیزیوتراپی برای کارکرد نامناسب عضلات

3-کار درمانی: استفاده از دست ها جهت فعالیت های روزمره مثل خوردن و

نوشیدن و بازی کردن

4-موسیقی درمانی: از راه های لذت بخش برای ارتباط و تصمیم گیری

5-آب درمانی: حرکت آسان در آب گرم

6-درمان به وسیله اسب سواری: جهت افزایش تعادل