از روز ازل که " تسبیح " دلم در بین انگشتان پر مهرت می چرخید ذکر " تو "

بود که بر هر دانه ی دلم می رفت ....روزگاری گذشت و شیطان میوه " دنیا "

را به من تعارف کرد؛ بند تسبیح دلم پاره شد و دانه هایش بر " خاک " افتاد ...

آدم عبرت من، کوله بارش پُر شد از تجربه ای به اندازه یک " هبوط "، راستی!

ای صاحب ذکر روزهای بهشتی ام، به گمانم چند دانه از آن تسبیح، بر "دامن"

پر مهر تو جا مانده است،کاش بگویی برای پس گرفتنش چه کنم؟