سرمشق های آب بابا یادمان رفت

رسم نوشتن با قلم ها یادمان رفت

گُل کردن لبخند های همکلاسی

در یک نگاه ساده اما یادمان رفت

ترس از معلم ، حل تمرین ،پای تخته

آن زنگهای بی کَلک را یادمان رفت

راه فرار از مشق های توی خانه

ای وای ننوشتیم آقا، یادمان رفت

آن روزها را آنقدر شوخی گرفتیم

جدیت تصمیم کبری یادمان رفت

شعر خدای مهربان را حفظ کردیم

یادش بخیر، اما خدای مهربان را یادمان رفت

در گوشمان خواندند رسم آدمیت

آن حرف ها را زود اما یادمان رفت

فردا چکاره می شوی موضوع انشاء

ساده نوشتیم آنقدر تا یادمان رفت

دیروز تکلیف، آب بابا بود و خط خورد

تکلیف فردا، نان، بابا یادمان رفت

از نیمه ی شهریور که میگذریم یه حس دلتنگی عجیبی دارم حس کودکی. آخ که چقدر دلم میخواست برگردم به 7 سالگی روز اول مدرسه. دلم برای میز و نیمکتا تنگ شده، بوی لوازم التحریر هنوز توی مشاممه. این شعر منو میبره به اون سالها. این شعر رو با همه ی سادگی و قشنگیش تقدیم میکنم به تمام دانش آموزای دیروز

اولین روز دبستان باز گرد

کودکی ها شاد و خندان باز گرد

بازگرد ای خاطرات کودکی

برسوار اسب های چوبکی

خاطرات کودکی زیباترند

یادگاران کهن مانا ترند

درس های سال اول ساده بود

آب را بابا به سارا داده بود

درس پندآموز روباه و خروس

روبه مَکار و دزد و چاپلوس

روزِ مهمانیِ کوکب خانم است

سفره، پر از بوی نانِ گندم است

کاکلی گنجشککی باهوش بود

فیلِ نادانی برایش موش بود

با وجود سوز و سرمای شدید

ریزعلی پیراهن از تن می درید

تا درونِ نیمکت جا می شدیم

ما پر از تصمیم کبری می شدیم

پاک کن هایی زپاکی داشتیم

یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت

دوشمان از حلقه هایش درد داشت

گرمی دستانمان از آه بود

برگ دفتر ها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ

خش خشِ جاروی بابا روی برگ

همکلاسی های من یادم کنید

باز هم در کوچه فریادم کنید

همکلاسی های درد و رنج و کار

بچه های جامه های وصله دار

بچه های دکه ی سیگارِ سرد

کودکان کوچک اما مردِ مرد

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود

جمع بودن بود و تفریقی نبود

کاش می شد باز کوچک می شدیم

لااقل یک روز کودک می شدیم

یاد آن آموزگارِ ساده پوش

یادِ آن گچ ها که بودش روی دوش

ای معلم نام و هم یادت بخیر

یادِ درس آب بابایت بخیر

ای دبستانی ترین احساس من

باز گرد این مشق ها را خط بزن

لحظه ی دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام ، مستم

باز می لرزد، دلم، دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم

های! نخراشی به غفلت گو نه ام را، تیغ

های! نپریشی صفای زُلفکم را ، دست

و آبرویم را نریزی، دل

ای نخورده مست

لحظه ی دیدار نزدیک است

برام هیچ حسی شبیه تو نیست

کنار تو درگیر آرامشم

همین از تمام جهان کافیه

همین که کنارت نفس میکشم

برام هیچ حسی شبیه تو نیست

تو پایان هر جستجوی منی

تماشای تو عین آرامشه

تو زیباترین آرزوی منی

منو از این عذاب رها نمیکنی

کنارمی به من نگاه نمیکنی

تمام قلب تو به من نمیرسه

همین که فکرمی برای من بسه

از این عادت با تو بودن هنوز

ببین لحظه لحظم کنارت خوشه

همین عادت با تو بودن یه روز

اگه بی تو باشم منو میکُشه

یه وقتایی اینقدر حالم بده

که میپرسم از هر کسی حالتو

یه روزایی حس میکنم پشت من

همه شهر میگرده دنبال تو

 

دل که یه ویرونه بود
بخت که وارونه بود
هرکی به من گفت که منو دوست داره
مثل تو دیوونه ی دیوونه بود
گفتی اسیر اشک و آهی واسم
گفتی خودت یه تکیه گاهی واسم
گفتی نترسم از پریشونیا
که تو خودت پشت و پناهی واسم
من که دلو به خاک و خون میزدم
دلو به صحرای جنون میزدم
وای که تو ،دیوونه تر از من شدی
با منو دل ،دشمنِ دشمن شدی
من که واست دست به دعا میشدم
گدای درگاهِ خدا میشدم
تا تو بیای مثل یه شمع عاشق
عاشق تو عاشق تو عاشق تو ... واست فدا میشدم
فکر من این بود که تو این روزگار
ما دو تا دیوونه ،یه رنگیم با هم
نمیدونستم من و تو ،بی وفا
حکایت شیشه و سنگیم با هم

آهوان بیابان تو را می شناسند

کوچه های خراسان تو را می شناسند

کاش من هم عبورِ تو را دیده بودم

چون تمام غریبان تو را می شناسند

                                  دلتنگتم آقای مهربانی ها         

اکنون تو با مرگ رفته ای و من اینجا ،تنها به این امید دَم می زنم که با هر نفس گامی به تو نزدیک تر می شوم

این زندگی من است

دلم کمی هوا می خواهد

اما در سُرنگ...

از زندگی خسته ام

دلم برای کسی تنگ است که اینجا می آید،

نوشته هایم را می خواند

و می خواهد دوستم نداشته باشد!!!

به کسی اعتماد کن که سه چیز را در تو تشخیص دهد

اندوه پنهان شده در لبخندت را

محبت نهان در عصبانیتت را

و معنای حقیقی سکوتت را