مسکینی دیدم با کفش پاره، شکر می کرد خدا را !

گفتم که کفش پاره که شکر کردن نداره!

گفت : یکی شکر می کرد ،دیدم که پا نداره!!

منم سرگشته ی حیرانت ای دوست

کنم یکباره جان قربانت ای دوست

تنی ناساز شوق وصل کویت

دهم سر بر سر پیمانت ای دوست

دلی دارم در آتش خانه کرده

میان شعله ها کاشانه کرده

دلی دارم که از شوق وصالت

وجودم را ز غم ویرانه کرده

من آن آواره ی بشکسته حالم

ز هجرانت بُتا رو بر زوالم

منم آن مرغ سرگردان و تنها

پریشان گَشته شد یکباره حالم

سحر سَر بر سَرِ سجاده کردم

دعایی بهرِ آن دلداده کردم

زحسرت،ساغر چشمانم ای دوست

لبانت یکسره از باده کردم

دلا تا کی اسیر یاد یاری؟

ز هجر یار تا کی داغداری؟

بگو تا کی ز شوق روی لیلی

چو مجنونِ پریشان روزگاری

پریشانم، پریشان روزگارم

من آن سرگَشته ی هجر نگارم

کنون عمریست با امید وصلت

درون سینه آسایش ندارم

ز هجرت روز و شب فریاد دارم

ز بیدادت دلی ناشاد دارم

درون کوهسار سینه ی خود

هزاران کُشته چون فرهاد دارم

چرا ای نازنینم بی وفایی؟

دمادم با دل من در جفایی

چرا آشفته کردی روزگارم؟

عزیزم دارد این دل هم خدایی

خدایا تو را عاشق دیدم و غریبانه عاشق شدم

تو را بخشنده پنداشتم و گنهکار شدم

تو را وفادار دیدم و بی وفایی نمودم

ولی هر کجا که رفتم سرشکسته بازگشتم

تو را گرم دیدم و در سردترین لحظات به سراغت آمدم

سلام ای غروب غریبانه ی دل

سلام ای طلوع سحرگاهِ روشن

سلام ای غم لحظه های جدایی

خداحافظ ای شعر شبهای روشن

خداحافظ ای قصه ی عاشقانه

خداحافظ ای آبی روشن دل

خداحافظ ای عطر شعر شبانه

خداحافظ ای همنشین همیشه

خداحافظ ای داغ بر دل نشسته

تو تنها نمی مانی ای مانده بی من

تو را می سپارم به دل های خسته

تو را می سپارم به مینای مهتاب

تو را می سپارم به دامان دریا

اگر شب نشینم اگر شب شکسته

تو را می سپارم به رویای فردا

به شب می سپارم تو را تا نسوزد

به دل می سپارم تو را تا نمیرد

اگر چشمه ی واژه از غم نخشکد

اگر روزگار این صدا را نگیرد

خداحافظ ای برگ و بار دل من

خداحافظ ای سایه ساره همیشه

اگر سبز رفتی، اگر زرد ماندم

خداحافظ ای نوبهار همیشه

باغبانی پیرم که به غیر از گلها از همه دلگیرم

کوله ام غرق غم است،آدم خوب کم است

عده ای بی خبرند، عده ای کور و کرند و گروهی پکرند

دلم از این همه بد می گیرد و چه خوب است که

انسان عاقبت می میرد

باران که می بارد تو می آیی، باران گُل ، باران نیلوفر

باران مهر و ماه و آئینه، باران شعر و شبنم و شبدر

باران که می بارد تو در راهی، از دشت شب تا باغ بیداری

از عطر عشق و آشتی لبریز، با ابر و آب و آسمان جاری

غم می گریزد، غصه میسوزد، شب می گدازد، سایه می میرد

تا عطر آهنگ تو می رقصد، تا شعر باران تو می گیرد

از لحظه های تشنه ی بیدار تا روز های بی تو بارانی

غم می کُشد ما را و می بینی، دل می کِشد ما را تو می دانی

من اینجا بس دلم تنگ است

و هر سازی که می بینم بد آهنگ است

بیا ره توشه برداریم، قدم در راه بی برگشت بگذاریم

ببینیم آسمان در هر کجا آیا همین رنگ است؟؟؟؟

کم کم یاد خواهی گرفت تفاوت ظریف میان نگهداشتن یک دست و زنجیر کردن

یک روح را،اینکه عشق دیگر تکیه کردن نیست و رفاقت اطمینان خاطر،

کم کم یاد می گیری که هدیه ها معنی عهد و پیمان نمی دهند، 

کم کم یاد می گیری که حتی نور خورشید هم می سوزاند اگر زیاد آفتاب

بگیری،

باید باغ خودت را پرورش دهی به جای اینکه منتظر کسی باشی تا برایت گل

بیاورد،

یاد می گیری که می توانی تحمل کنی که محکم باشی پای هر خداحافظی،

و یاد می گیری که خیلی ارزشمندی 

این روزها حالم تعریفی ندارد، اما هر کسی می پرسد چطوری؟ می گویم روبه

راهم!

اما آنها نمی پرسند رو به کدام راه؟ دلم می خواهد بگویم رو به راهیم که تو

رفته ای...

هم روی تو را طاقت دیدار کم است 

هم چشم مرا جرأت این کار کم است

من کمتر از آنم که تو را درک کنم

آگاهی من ز عشق بسیار کم است