صدفی به صدف مجاورش گفت: در درونم درد بزرگی احساس میکنم ،دردی

سنگین که سخت مرا می رنجاند. صدف دیگر با راحتی و تکبر گفت:ستایش

از آن آسمان ها و دریاهاست،من در درونم هیچ دردی احساس نمیکنم،ظاهر

و باطنم خوب و سلامت است. در همان لحظه خرچنگ آبی از کنارشان عبور

کرد و سخنانشان را شنید، به آن که ظاهر و باطنش خوب و سلامت بود گفت:

آری تو خوب و سلامت هستی اما دردی که همسایه ات در درونش احساس

می کند مرواریدی است که زیبایی آن بی حد و اندازه است.

ما فکـر میکنیـم بدتـرین درد ؛  

از دسـت دادن ِ کسـیه که دوستـش داریم !

امـا …. حقیقـت اینه که :

از دست دادن ِ خــودمـون ،

و از یــاد بردن ِ اینکه کـی هستیـم و چقدر ارزش داریم ….

گـاهی وقتــها خیلــی دردنــاک تـره … !!

 بی وفا !!

این روزها نه مجالی

برای دلتنگی دارم

و نه حوصله ات را ...

ولی با این همه،

گاه گاهی دلم هوای تو را میکند …

ای تکیه گاهه شانه ی بی یاورم مرو

 ای بوسه گاه زخمی بال و پَرم مرو
 
بر زندگی  ساده ،نه ساله رحم کن

من التماس می کُنمت همسرم مرو
 
روز مرا چو چادر خاکی سیه مکن

ای قبله گاه نور بیا از حَرم مرو
 
دستم به دامنت ،قسمم را قبول کن

زهرا به حق اشک دو چشم تَرم مرو
 
خیبر شکن ببین که به زانو درآمده

بی تو غریب می شوم ای لشگرم مرو
 
باور نمی کنی که بدون تو بی کسم

کی می شود جدایی تو باورم مرو
 
"تبت یداه" آنکه ز ساقه تو را شکست

یاس کبود من ،گل نیلوفرم مرو
 
زینب شبی لبش در گوشت نهاد و گفت

کردم دعا ،که خوبشوی مادرم ،مرو

ای بی نشانه ای که خدا را نشانه ای

هر سو نشانِ توست ولی بی نشانه ای

زهرای پاک، ای غم زیبای دلنشین

تو خواندنی ترین غزل عاشقانه ای

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی...

اما دوست داشتن پیوندی است خودآگاه و از روی بصیرت ،روشن و زلال.

عشق بیشتر از غریزه آب می نوشد و هر چه از غریزه سر می زند بی ارزش

است، و دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هر جا که یک روح ارتفاع دارد،

دوست داشتن نیز همگام با آن اوج می یابد.

 الهی  ...

سه خصلت است که نمی گذارد از درگاهت چیزی بخواهم ،

و فقط یک خصلت است که مرا به آن ترغیب می کند ،

آن سه خصلت عبارتند از :

فرمانی که داده ای و من در انجامش درنگ کرده ام ،

و کاری که مرا از آن نهی فرمودی ولی من بدان شتافته ام ،

و نعمتی است که عطا فرموده ای ولی من در شکرگزاریش

کوتاهی نموده ام ...

و اما تنها مساله ای که مرا به سویت می خواند :

تفضل و مهربانی تو به کسی است که به آستانت روی آورده ،

و چشمِ امید به تو بسته است ...

همه ی لطف و احسانت از روی تفضل ،

و همه ی نعمتهایت بی سبب و بدونِ زمینه ی استحقاق است

عزیز قشنگم!

تو رودخانه ای!

می خروشی، میروی تا اینکه برسی!

دوست دارم وقتی رسیدی دریا باشی!

مادر این را گفت و چادری به سر دخترک کرد که

گلهای کوچک  داشت...

 بی تو چگونه می شود از آسمان نوشت

 از انعکاس ساده ی رنگین کمان نوشت

این یک حقیقت است که بی تو، بهارِ من

باید هر چهار فصل زمان را ،خزان نوشت

در این جهان بی در و پیکر، خدای ما

دستان سبزپوش تو را سایبان نوشت

دنبال رد ِپای تو گشتم، نیافتم

گویی خدا ،نشان تو را بی نشان نوشت

می خواستم تو را بنویسم ولی نشد

با من بگو چگونه تو را می توان نوشت

دیدم تمام ثانیه ها با تو می زند

باید تو را همیشه امام زمان نوشت

 ای که رفته با خود ،دلی شکسته بُردی

این چنین به توفان تنِ مرا سپردی 

 ای که مُهر باطل زدی به دفتر من

بعد تو نیامد چه ها که بر سر من

ای خدای عالم چگونه باورم بود

آنکه روزگاری پناه و یاورم بود

سایه اش نمانَد همیشه بر سر من 

 زیر لب بخندد به مرگ و پَرپَرِ من

رفتی و ندیدی که بی تو ،شکسته بال و خسته ام

رفتی و ندیدی که بی تو ،چگونه پَرشکسته ام

رفتی و نَهادی چه آسان ،دلِ مرا به زیر پا

رفتی و خیالم ،زمانی نمی کند مرا رها

ای به دل آشنا، تا که هستم بیا، وایِ من اگر نیایی